'Siyam' pembeleri

Pembe domates maceramız bu yıl üçüncü yılına girdi. Balkonda domates yetiştirmeye bu yıl da devam ediyoruz. Her zamanki gibi güzel anılar biriktiriyoruz bu küçük 'macerada'. Macera diyorum çünkü bir metropol evinin balkonunda dayanıksız, 'nazik' bir yerli domates tohumunu büyütmek bir 'macera' gerçekten.

Bu yılki maceramızın küçük heyecanlarından biri de, domateslerimizin Siyam ikizleri hatta üçüz ve dördüzleri olmasıydı. Huzurlarınızda Siyam domatesi!

Bu sırttaki çizgi ikizlerin birleşme çizgisi... Sap bölümündeki yoğunluktan da anlaşılabileceği gibi her sapta sanki ikişer çiçek birleşmiş. Bu da bizim domatesi dördüz yapıyor!

Gördüğünüz gibi burada iki sap var. İkinci sap erken olgunlaşan kardeşine ait...

Bu da birlikte büyüdükleri kardeşi. O daha önce olgunlaştığı için onu koparıp afiyetle yedik. Kabukta bir yanık sorunu (Annemin dediğine göre Sam yeli vurmuş!) olsa da lezzetine diyecek yoktu...

DİP NOT: Pembe domates maceramıza kısaca değinmek gerekirse şunları söyleyebilirim. Pembe domates yetiştirme girişimi, saman tadı veren domateslere isyanın bir sonucu. Elbette koskoca bir tohum endüstrisine, uluslararası tohum tekellerine karşı hiçbir şansımız yok. O yüzden hiçbirimiz evde yetiştirdiğimiz domateslerle domates ihtiyacımızın tümünü karşılayabileceğimiz gibi bir hayal içinde değiliz. Bu bir üretim işi değil, bir gönül işi. Amerikan ve İsrail kökenli, kendini üretemeyen bu yüzden de üreticinin durmadan durmadan yenisini satın almak zorunda kaldığı (üstelik ağzımızın tadını kaçıran) tohumlara kendimizce bir karşı koyuş. Pembe Domates Ağı adlı gurubu, bu evladiyelik tohumun bilinmesi, tanınması ve yaygınlaşması amacıyla kurduk. Grup logosunu yukarda, sayfanın sağında görüyorsunuz. Biz bu grupta aramızda yukarda anlattığım türden deneyimlerimizi paylaşıyoruz. Aramızda bulunan uzmanlardan yardım alıyoruz. Benzer bir hayali siz de paylaşıyorsanız, evladiyelik tohumların yaygınlaşmasına katkıda bulunmaya ne dersiniz?

NOT İKİ: Yukardaki yazı aynı zamanda PDA Merkez web kütüğünde de yer alıyor. Orada öteki grup arkadaşlarımızın benzer deneyimlerini de bulabilirsiniz.

Sol ayaklarda sağ kafalar...

Eşitlikten bahsetmeden demokrasi nutku atanların; dini sorgulamadan özgürlükten söz edenlerin; iktidarın peşinden fare gibi koşup Sol muhalefete aslan kesilenlerin verdiği derslerden bıktık!

Ece Temelkuran’ın Milliyet Gazetesi’ndeki ‘Sol ‘ayaklar’ ve sağ kafalar üzerine: Bıktık abiler!’ başlıklı yazısı:

‘Hiçbir zaman tam anlamıyla iktidara gelmemiş, dayak yemekten paçayı hiç kurtaramamış, bilip gördüğü tek şey işkence, katliam, açlık, yakılmak, yıkılmak olmuş Sol, her nasılsa bugün bu ülkede ‘bütün kötülüklerin anası’ ilan edilmiş durumda. Bu, Sol’un yaşadığı belki de en merhametsiz ve en insafsız saldırı. Zira, ‘Anlaşılmamaktan daha kötüsü yanlış anlaşılmaktır’ misali, solcu olduğun için öldürülmekten daha kötüsü solcu olduğun için faşist ilan edilmektir. Bu öyle bir operasyon, öyle bir yekvücut saldırı ki, kurşunlanmaktan beter. Çünkü zalim bir şüphe düşürüyor insanın içine. Çünkü her şeyden daha çok şunu düşünüyorsun:“Yanlış mı düşünüyorum?”Bunu düşünmekten düşünemez hale geliyorsun. Bugün Sol’un, aydınları ve siyasetçileri de dahil, içinde olduğu büyük sıkıntı budur. Herkes geceleri evinde nerede durduğunu, ertesi gün faşist ilan edilmemek için nerede durması gerektiğini düşünüyor. Yazarlar, ‘Sekter-Didaktik-Otoriter Liberal Çete’ tarafından belirlenen, ‘demokrasi, özgürlük, sol, hukuk standartlarına’ uyup uymayacakları endişesiyle, bir entelektüel sabotaja kurban gitmemeyi dileyerek yaşıyorlar. Entelektüel sabotaj
Şöyle bir düşünün:Cumhuriyet gazetesi, gazetenin yazarları, yazar-çizer çevrelerinde ne zaman karikatürleştirilmeye başlandı? Eleştiriler haklıydı ama düşünün, nasıl karikatür haline getirilmeye başlandılar? Sonra kendini Sol ile tarif eden bilim adamları, üniversite hocaları ne zaman İstanbul’da fikir üreten çevrelerce alaya alınmaya başlandı? Başlangıçta hakikaten tuhaf gelmiyordu. Ama işler nasıl Ahmet İnsel’in, Fuat Keyman’ın, Birgün gazetesinin entelektüel sabotaja uğramasına vardırıldı? Nuray Mert nasıl TİT’çi ilan edildi? Bu memleketin en ciddi kurumu olan Anayasa Mahkemesi, düne kadar hiç kimse olan yazar çizer tayfasının ağzında “Biz onların ne mal olduğunu biliyoruz” diye anılmaya başlandı? Bütün bu süreç nasıl meşrulaştırıldı? Çember nasıl genişletildi düşünün. Ve düşünün, bu çemberin içinde niye hep kendini öyle ya da böyle Sol ile tarif etmiş insanlar vardı? Benim (her ne demekse) ‘kadrolu Solcu’ olduğumu yazdırmak için çaçaron çocuklar nasıl köşe yazarı kılığına sokulup ortalığa fırlatıldılar? Bu ülkede en çok Sol’un imanını gevretmiş derin devlet nasıl oldu da Solcuların marifetiymiş gibi abrakadabralandı? Ortadoğu’nun ‘renkli devrimi’Benim fikrim odur ki, bu akıl tutulması sürecini, bu anlam karmaşasını, aydınların birbirine çarparak karşılıklı yok olmasını, zorunlu ideolojisizleştirilme operasyonunu ilk kez Türkiye yaşamıyor. Başka ülkelerin başka bir biçimde yaşadığı ‘renkli devrim’ sürecini Türkiye’de ılımlı İslam projesi ve bu projenin eski Solculardan devşirip vitrine koyduğu yazar-çizerle oluşturulan fikri atmosferle yaşıyor. Bugün yaşadığımız süreç, Ortadoğu’nun ‘renkli devrim’ sürecidir. Bizim ise bu atmosfer koşullarında ölmemiz, yok olmamız ve bunu yapmaya öncelikle kendimizden şüphe duyarak başlamamız gerekiyor:Ben demokrat değil miyim?Ben özgürlükçü değil miyim?Sol, fena bir şey mi artık?
İktidara fare, Sol’a aslan
Bugün, bizim trajedimiz tek başımıza düşünmektir. Kolektif aklı kendi ideolojik duruşunun doğal yöntemi olarak kabul etmiş Sol için tek başına düşünmek yok olmanın, yenilginin başlangıcıdır. Devrim Sevimay’ın, net, doğrudan ve yalın sorularla yazı dizisi olarak başlattığı ‘Sol Tartışıyor’ yazı dizisi bu yüzden önemli. Bu gazetelerde, bu kâğıt yapraklarda biraz da doğruları söyleyenlerin, kafası net olanların ve ezilenlerin yanında duranların sözleri yayımlansın yahu! Eşitlikten bahsetmeden demokrasi nutku atanların; dini sorgulamadan özgürlükten söz edenlerin; iktidarın peşinden fare gibi koşup Sol muhalefete aslan kesilenlerin verdiği derslerden bıktık!"